this is the most wonderfull school i have ever seen ... not only good job , but also good school invironment for children ... please do not close this school !!!
05/09/25 Στο Δάσκαλο, Νίκο Λιάλιο. Ή αλλιώς: Η αιώνια λιακάδα ενός φωτεινού μυαλού
Η Ιτιά η κλαίουσα σκύβει και χαϊδεύει απαλά το παγκάκι που καθόσασταν κάποτε, “Το μάθατε” λέει στις Αγγελικουλες, “ο Κύριος έφυγε, δεν είναι πια κοντά μας”.
Ένα σούσουρο γίνεται στην πάλαι ποτέ ένδοξη καταπράσινη σχολική αυλή με όλων των λογιών τα δέντρα και χρωματιστά λουλούδια, όπου τώρα βασιλεύει το γκρίζο.
Λίγα απέμειναν, όμως με δυνατές ρίζες, φυτεμένα από χέρια που νοιάστηκαν, όπως φυτεμένα με γερές ρίζες είναι και στις καρδιές και στα μυαλά των μαθητών σας, οι σπόροι της γνώσης και της καλοσύνης, που μας σπείρατε…
Σούσουρο και θρόισμα των φύλλων στην σχολική αυλή του Χαλικίου… Το πεύκο ανατρίχιασε σηκώνοντας όλες τις βελόνες του σε ένδειξη πένθους…
Αλλά και μέσα στο σχολείο φασαρία και χαμός γίνεται: ο Πιπίνος από το κουκλοθέατρο σκουπίζει τα δάκρυα από τη γύψινη Στρουμφίτα, τη ζωγραφισμένη από παιδικά δαχτυλάκια, που μετρούν σήμερα πάνω από σαράντα πέντε Μαΐους…
Τα πρασινοκίτρινα θρανία, οι καρτέλες με το αλφάβητο και τις λέξεις, τα τα χαρτονένια γυαλιστερά αστεράκια στα μεγάλα τζάμια με τις πολύχρωμες κουρτίνες, η έδρα, ο πρασινοπίνακας με τα ίχνη από κιμωλία, με τα αποτυπώματα που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στις παιδικές μας αναμνήσεις!
Όλα νηπενθή. Όλα γκρίζα.
Και ξαφνικά, στρόβιλος που σηκώνει σκόνη και φύλλα στην αυλή! Και εμφανίζεται χρώμα… Να! Βλέπω την τσουλήθρα και το μύλο, να κι οι κούνιες, να και η αμυγδαλιά ανθισμένη! Μπα, τρελάθηκε κι αυτή, μα δε βλέπει ότι ήρθε η άνοιξη;!
“-Καλημέρα Παπαστρούμφ!”,
“-Καλημέρα μικράμου στρουμφάκια!”.
Κι όλοι μαζί με ενωμένα τα χέρια σε κύκλο: “Αν όλα τα παιδιά της Γης πιαναν γερά τα χέρια…” χοροπηδώντας γύρω- γύρω και γελώντας… Και γκλιν-γκλιν τα κλειδιά τα κρεμασμένα στη ζώνη με το ασημένιο μπρελόκ και να ανεμίζουν τα μαύρα μπουκλάκια που μαζί με το πάντοτε φροντισμένο μουσάκι, στεφάνωναν θαρρείς το φαλακρό κεφάλι και το φωτισμένο μυαλό!…
Έτσι θα Σας θυμάμαι!
Κι εκείνο το “Μπράβο!”: Καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό και με το θαυμαστικό στο τέλος, όσο πιο καλλιγραφικό, τόσο μεγαλύτερο ενθουσιασμό ο δάσκαλος και καμάρι ο μαθητής! Αχ, εκείνο το “Μπράβο!” είναι παράσημο στις καρδιές μας, έγραψε μέσα μας!
“Της γνώσης οι ρίζες πικρές, αλλά οι καρποί γλυκείς”.
Χίλια “Ευχαριστώ” δε φτάνουν για όσα κάνατε για εμάς, Κύριε!
Κοιτάξτε να μας παλαβώσετε. Συγχαρητήρια για την υπέροχη δουλεία που κάνετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήMe siginisate paidia. Xilia bravo. Tha sas steilw kai egw photos.
ΑπάντησηΔιαγραφήγεια σου ρε αρχοντα λιαλιο. Εφερες αλλη πνοη στο σχολειο μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗμουν μαθητης,
ΑπάντησηΔιαγραφήσε τουτο το σχολειο,
και ειχα εγω για δασκαλο,
τον κυριο Λιαλιο Νικο......!!!
Very good job!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήPERFECT.................!!!
this is the most wonderfull school
ΑπάντησηΔιαγραφήi have ever seen ...
not only good job ,
but also good school invironment
for children ...
please do not close this
school !!!
05/09/25
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο Δάσκαλο, Νίκο Λιάλιο. Ή αλλιώς: Η αιώνια λιακάδα ενός φωτεινού μυαλού
Η Ιτιά η κλαίουσα σκύβει και χαϊδεύει απαλά το παγκάκι που καθόσασταν κάποτε, “Το μάθατε” λέει στις Αγγελικουλες, “ο Κύριος έφυγε, δεν είναι πια κοντά μας”.
Ένα σούσουρο γίνεται στην πάλαι ποτέ ένδοξη καταπράσινη σχολική αυλή με όλων των λογιών τα δέντρα και χρωματιστά λουλούδια, όπου τώρα βασιλεύει το γκρίζο.
Λίγα απέμειναν, όμως με δυνατές ρίζες, φυτεμένα από χέρια που νοιάστηκαν, όπως φυτεμένα με γερές ρίζες είναι και στις καρδιές και στα μυαλά των μαθητών σας, οι σπόροι της γνώσης και της καλοσύνης, που μας σπείρατε…
Σούσουρο και θρόισμα των φύλλων στην σχολική αυλή του Χαλικίου… Το πεύκο ανατρίχιασε σηκώνοντας όλες τις βελόνες του σε ένδειξη πένθους…
Αλλά και μέσα στο σχολείο φασαρία και χαμός γίνεται: ο Πιπίνος από το κουκλοθέατρο σκουπίζει τα δάκρυα από τη γύψινη Στρουμφίτα, τη ζωγραφισμένη από παιδικά δαχτυλάκια, που μετρούν σήμερα πάνω από σαράντα πέντε Μαΐους…
Τα πρασινοκίτρινα θρανία, οι καρτέλες με το αλφάβητο και τις λέξεις, τα τα χαρτονένια γυαλιστερά αστεράκια στα μεγάλα τζάμια με τις πολύχρωμες κουρτίνες, η έδρα, ο πρασινοπίνακας με τα ίχνη από κιμωλία, με τα αποτυπώματα που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στις
παιδικές μας αναμνήσεις!
Όλα νηπενθή. Όλα γκρίζα.
Και ξαφνικά, στρόβιλος που σηκώνει σκόνη και φύλλα στην αυλή! Και εμφανίζεται χρώμα… Να! Βλέπω την τσουλήθρα και το μύλο, να κι οι κούνιες, να και η αμυγδαλιά ανθισμένη! Μπα, τρελάθηκε κι αυτή, μα δε βλέπει ότι ήρθε η άνοιξη;!
“-Καλημέρα Παπαστρούμφ!”,
“-Καλημέρα μικράμου στρουμφάκια!”.
Κι όλοι μαζί με ενωμένα τα χέρια σε κύκλο: “Αν όλα τα παιδιά της Γης πιαναν γερά τα χέρια…” χοροπηδώντας γύρω- γύρω και γελώντας… Και γκλιν-γκλιν τα κλειδιά τα κρεμασμένα στη ζώνη με το ασημένιο μπρελόκ και να ανεμίζουν τα μαύρα μπουκλάκια που μαζί με το πάντοτε φροντισμένο μουσάκι, στεφάνωναν θαρρείς το φαλακρό κεφάλι και το φωτισμένο μυαλό!…
Έτσι θα Σας θυμάμαι!
Κι εκείνο το “Μπράβο!”: Καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό και με το θαυμαστικό στο τέλος, όσο πιο καλλιγραφικό, τόσο μεγαλύτερο ενθουσιασμό ο δάσκαλος και καμάρι ο μαθητής! Αχ, εκείνο το “Μπράβο!” είναι παράσημο στις καρδιές μας, έγραψε μέσα μας!
“Της γνώσης οι ρίζες πικρές, αλλά οι καρποί γλυκείς”.
Χίλια “Ευχαριστώ” δε φτάνουν για όσα κάνατε για εμάς, Κύριε!
Μια μαθήτριά σας
Στη μνήμη σας να είναι αιώνια!